W poniedziałek 6 września polska młodzież wzięła udział w warsztatach rękodzielniczych „Wycinanka lubelska”.  Twórczyni Ludowa y Klubu Twórców Ludowych opowiedziała czym są wycinanki, w jaki sposób się je wykonuje, do czego dawniej były wykorzystywane i czym charakteryzuje się wycinanka lubelska. Na spotkaniu poznaliśmy wzory i motywy charakterystyczne dla wycinanek na Lubelszczyźnie.

 Wycinanka jest jedną z ciekawszych, wyłącznie ludowych dziedzin sztuk plastycznych. Początki wycinanki określa się na I poł. XIX w. Rozkwit nastąpił w II poł. XIX w. Przed ważniejszymi świętami kościelnymi wycinanki naklejano na ścianach wokół obrazów i na obrazach, nad drzwiami, łóżkami, na belkach sufitowych i na suficie. Ozdoby te wycinały najczęściej dziewczęta używając małych nożyczek lub nożyc do strzyżenia owiec. Wykonywano je z kolorowego, glansowanego papieru lub zwykłego papieru barwionego domowym sposobem. Wycinanki lubelskie były małe, jednobarwne, czasem naklejane na kontrastowe tło. Miały kształt koła, kwadratu, gwiazdy, rzadziej spotykano wycinanki prostokątne, krzyżowe, pasowe lub tzw. drzewka-wazoniki. Charakteryzowały się zwartą kompozycją, ząbkowanymi krawędziami, przewagą papieru nad ażurem tworzącym ornament. Ornament wieloosiowy, geometryczny był zazwyczaj promienisty, odśrodkowy zaś tworzyły różnorodne elementy: strzałki, trójkąty, romby, półksiężyce, kółka. Rzadziej występował ornament roślinny, zoomorficzny i antropomorficzny (tzw. lalki). Takie motywy spotykane były na wycinankach pasowych, jednoosiowych czy opartych na pionowych rytmach kompozycji.